پايگاه مقاومت و انجمن اسلامی شهدای پارس خزر

۲۶ مرداد ۶۹، میهن اسلامى شاهد حضور آزادگان سرافرازى بود که پس از سال‏‌ها اسارت در زندان‏‌های مخوف رژیم بعث عراق، قدم به خاک پاک میهن اسلامى خود گذاشتند. آزادگان، با ایمان راسخ خود در برابر هجمه شکنجه‌های جسمى و روحى مزدوران بعثی ایستادند و هراسى به خود راه ندادند.

 

---

روز ۲۶ مرداد سال ۱۳۶۹، میهن اسلامی شاهد حضور اولین گروه آزادگان سرافرازی بود که پس از سال ها اسارت در زندان ها و اسارتگاه های رژیم بعث عراق، قدم به خاک پاک میهن اسلامی خود گذاشتند. ستاد رسیدگی به امور آزادگان که در ۲۲ مرداد ۶۹ تشکیل شده بود، تبادل حدود ۵۰ هزار آزاده را با همین تعداد اسیر عراقی و با هماهنگی دستگاههای دیگر برعهده گرفت. با این تفاوت که اسرا آنها نظامی بودند و اسرای ما بیشتر بسیجی و غیرنظامی.

آزادگان، صبورتر از سنگ صبور و راضی ترین کسان به قضای الهی بودند. اینان سینه هایی فراخ تر از اقیانوس داشتند که از همه جا و همه کس بریده و به خدا پیوسته بودند. آزاده نامیده شدند چون از قید نفس و نفسانیات رهایی یافته بودند.

امروز روز شادی ملت است، روزی که نه تنها خانواده های آزادگان خوشحال شدند بلکه تمام آزادگان جهان شاد بودند 

 

آزادگان، با ایمان راسخ خود در برابر همه فشارهای جسمی و روحی دشمنان ایستادند و روابط اجتماعی جامعه کوچک اردوگاهی خود را بر پایه اخلاق حسنه بنا نهادند و از شکنجه های مزدوران بعث هراسی به خود راه ندادند. آزادگان، صبورتر از سنگ صبور و راضی ترین کسان به قضای الهی بودند. اینان سینه هایی فراخ تر از اقیانوس داشتند که از همه جا و همه کس بریده و به خدا پیوسته بودند، آزاده نامیده شدند چون از قید نفس و نفسیات رهایی یافته بودند

اسراى سرافراز ایرانى از چند نقطه مرزى با تشریفات وارد کشور شدند و نخستین واکنش آنان، بوسه بر خاک ایران و ریختن اشک شوق بود. زیارت مرقد مطهر حضرت امام خمینى(ره) و هم‏چنین بیعت با جانشین خلف وى حضرت آیت ‏الله خامنه ‏اى، از نخستین برنامه ‏ها و اقدامات مشترک آزادگان سرافراز ایرانى بود.

 

مقام معظم رهبرى درباره آزادگان چنین فرموده ‏اند: «یکى از چیزهایى که شما را، دلهایتان را زنده نگه میداشت، پر امید نگه می‏داشت، یاد آن چهره و روحیه پرصلابت امام عزیزمان بود. آن ‏بزرگوار هم خیلى به یاد اسرا بودند. حال پدرى را که فرزندانش به این شکل از او دور شده باشند، راحت میشود فهمید….

مسأله اسارت طولانى فرزندان این ملت به‏ نوبه خود امتحان دیگرى بود که ملت ما با موفقیت آن‏را به انجام رسانده و اسراى ما همانند ملت ایران، از خود آزادمردى نشان دادند و سرانجام با موفقیت و سرافرازى به وطن بازگشتند…. شما در دوران اسارت، شرایط سختى را گذراندید، اما در عین حال با حفظ دین و اعتقادات و دلبستگى خود به اسلام، امام و انقلاب، موجب افتخار و آبرومندى ملت خود در برابردشمن شدید.»

فرزندان میهن به عشق دیدار پیر جماران، روزهاى سخت هجران را به امید وصال سپرى می کردند و هردم به این امید، روزها را لحظه‏ شمارى می ‏کردند. آنان در گوشه زندان‏هاى تاریک و وحشتناک دشمن، با پدر پیر خود درددل می کردند و آن پیر فرزانه با عشق پدرى به آنان پاسخ میداد: «فرزند بسیار عزیزم! از نامه دل‏سوزانه شما بسیار متأثر گردیدم. من ناراحتى شما عزیزان در بند را احساس مى‏کنم، شما هم ناراحتى پدرتان را که فرزندان عزیزش دور از وطن هستند، احساس کنید.

 

عزیزان من! سیّد و مولاى همه ما حضرت موسى‏ بن جعفر بیش از همه شماها و ماها در رنج و گوشه زندان به‏ سر بردند. براى اسلام عزیزش صبر کنید. خداوند فرج را ان‏شاءاللّه نزدیک مى ‏نماید و پدر پیر شما را با دیدن شما شاد مى‏ فرماید. به همه عزیزان در بند اسلام سلام مرا برسانید. من از دعاى خیر فراموشتان نمى ‏کنم. خداحافظ شما باشد.»

آزادگان، گنجینه ‏هاى ارزشمندى هستند که در درون آن، فرهنگ انسان‏ ساز دوران اسارت نهفته است. ثبت وقایع اسارت، پلى است براى انتقال فرهنگ اسارت از درون اردوگاه‏ها به شهرهاى میهن اسلامى ‏مان، ایران.

نامه ‏اى که از حضرت امام به دست بچه‏ها می‏رسید تا مدتها باعث بالا رفتن روحیه بچه‏ها مى‏شد؛ مثلاً، این جمله حضرت امام که فرمودند: «اینجانب از دور دست و بازوى قدرتمند شما را که دست خداوند بالاى آن است مى ‏بوسم و بر این بوسه افتخار مى‏ کنم» ، وقتى به اردوگاه رسید، باعث تقویت روحیه بچه ‏ها شد.
همچنین آن جمله معروف دیگر که فرمودند: «اسرا در چنگال دژخیمان خود سرود آزادى‏اند و احرار جهان آنان را زمزمه مى‏کنند». این جمله داخل یکى از نامه‏ها بود. هر کدام از این نامه‏ها که مى ‏رسید براى شش ماه ما را تغذیه روحى مى‏کرد.
جمله‏ اى هم از حضرت امام به دست ما رسید که نگران‏کننده و ناراحت‏کننده بود. آن روز، یکى از دوستان آمد و گفت که حضرت امام نوشته است: «اگر روزى اسرا برگشتند و من در بین شما نبودم، سلام مرا به آنها برسانید و بگویید که خمینى خیلى به فکر شما بود». این جمله بسیار ناراحت‏ کننده بود.
حقیقت این است که اگر به یکى از اسرا مى‏گفتند پدر یا مادرت بیمار است، نگران نمى‏شد، ولى اگر به او مى‏گفتند حضرت امام مریض یا ناراحت است، خیلى برایش سخت بود.
منبع: رنج غربت؛ داغ حسرت، خاطرات آزادگان از دوران اسارت، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینى(س)، ص ۱۷

* اسرا در چنگال دژخیمان خود سرود آزادی هستند و احرار جهان آن را زمزمه می‌کنند. مفقودین عزیز، محور دریای بیکران خداوندی‌اند و فقرای ذاتی دنیای دون در حسرت مقام والایشان در حیرتند. (۱۳۶۳/۱۱/۲)

* در اقدام شریف مادران بزرگواری که در دامن‌های مطهر خود چنین فرزندانی را تربیت کرده‌اند، چه می‌توان نثار کرد؟ و برای اسیرانی که در زندان‌های مخوف دشمن، شجاعانه بر سر دشمنان بشریت فریاد می‌کشند، چگونه توان تعظم نمود؟ (۱۳۶۳/۶/۵)

* خداوند ان‌شاءالله این اسرای ما را، این کسانی که محبوب ما هستند، محبوب ملت ما هستند، این معلولین را، کسانی را که آنجا در بند هستند، همه اینها را خداوند ان‌شاءالله آزاد کند و ما را هم به وظیفه خودمان آشنا کند. (۱۳۶۶/۱۲/۳۰)

* سلام بر معلولین و مفقودین و اسرای عزیزی که افتخار اسلام و میهن اسلامی خویش می‌باشند و رحمت خداوند بر این دامنه‌ای پاکی که پروراننده این جوانان شیردل می‌باشند. (۱۳۶۳/۱۱/۲)

* خدایا! اسرا، این شیرمردان دربند را با سلامت و پیروزی به اوطان خود بازگردان و ما را خدمتگزار این ملت و ملت را قدرشناس زحمات شهیدانمان گردان. (۱۳۶۵/۱۱/۶)

* در صورتی که این حرف دروغ است و مملکت ما این اسرا را به طور انسانی، به طور اسلامی و خوب رفتار می‌کند و از آنها پذیرایی می‌کند. هر کسی از دنیا که می‌خواهد بیاید، بیایند ببینند. (۱۳۵۹/۱۰/۱۸)

* فرق است میان آنان که با اسرای جنگی خویش که در حال جنگ با آنان به اسیری در آمده اند چون برادران خویش رفتار می‌کنند با آنان که با اسرایی که از ایران گرفته‌اند و اکثر آنها مردم عرب روستاها یا شهر بوده و در جنگ دخالت نداشته‌اند دژخیمانه رفتار می‌کنند. (۱۳۶۱/۱۱/۲۹)

* ما با اسرا عملی کردیم که هیچ کسی با اسرای خودش آن عمل را نمی‌کند. ما مثل برادرهای خودمان با آنها عمل کردیم در صورتی که اسرایی که از ما آنها گرفتند تحت شکنجه هستند. حتی وزیر نفت ما الان تحت شکنجه است. (۱۳۵۹/۱۱/۲۲)